राष्ट्रियता

दामोदर नेपाल

काठमाडौ

धेरै वर्ष अघिदेखि समयको पदचापमा

राष्ट्रियता खोज्दै आएँ

प्रथमतः आफ्नै परिवारमा खोजेँ

त्यहाँ दैनिन्दिनीको कलह मात्र पाएँ

अलि पर गाउँघरमा खोजेँ

स्वार्थका खातिर तँछाड मछाड देखेँ

कुलीनता र नीचताका पर्खालहरुले छेके,

अझै चित्त नबुझी भौंतारिंदा सुनेँ

राष्ट्रियता शहरमा पाइन्छ रे !

गोष्ठी र सेमिनारभरि

पाँचतारे होटलमा छरिन्छ रे !

हिउँद गुजार्ने अन्न बेची

बाटो खर्चको कुम्लो कसेर शहर पसेँ

शहरका गल्लीहरुमा चाहार्दा चाहार्दै

गोजि रित्याएँ

तबमात्र थाहा पाएँ

ऊ त गाऊँ फर्किएछ,

मगन्तेको भेषमा गाउँ फिरेँ

प्रत्येक भित्ताहरुमा टाँगिएको रहेछ

नेताहरुको बोलीमा झुण्डिएको रहेछ

मख्ख पर्दै उसैको पछि दगुरें

खोजेको वस्तु पाएको खुशिमा

मत पेटिका भरेँ

तर अफसोस्

ऊ त मेरै मतले

दक्षिण वा पश्चिममा बन्दकी भएछ,

फिर्ता ल्याउने कोशिशमा

गाउँको बिर्खे जङ्गल छिरेछ

डाँडापारिको भुण्टे

सेनामा भर्ती भएछ

उपल्लो गाउँको भोजे दिग्दार भई

मुग्लानिएछ

गाउँका डिट्ठा र ठाकुरहरु

शहर पसेछन्

भुण्टे र बिर्खेको हानथापले

पिल्सिएको म

अन्यौलको भूमरिमा परी

छातिमा हात राखेर आँखा चिम्लिंदा

मेरो प्यारो राष्ट्रियता

घाटे वैद्यकहाँ लम्पसार पो रहेछ ।